چکیده:
1) جامعه‌پذیری سیاسی تشیع عمدتاً به‌صورت ناآگاهانه و غیرمستقیم انجام می‌گیرد. بازیگر تحت آموزش این فرآیند اطلاعات اندکی از ارزش‌ها و بینش‌ها گرایش‌های در حال رخنه عالم ذهن و شخصیت خود برخوردار است. 2) جامعه‌پذیری سیاسی تشیع عمدتاً القاکننده ارزش‌ها و گرایش‌های اقتدار پسند هستند تا ارزش‌هایی که معتقد به برابر و تساوی انسان‌ها هستند و این تعارضی با اصل عدالت ندارد زیرا آنچه تشیع در جامعه سازی دنبال آن است جامعه بدون تبعیض است نه بدون تفاوت، با این حال ارزش‌هایی چون رهبر گرایی، پیروی از رهبر، تمرد از او به عنوان تمرد از خدا، فداکاری در راه آرمان رهبر، ستایش و تا حد خطاناپذیری رهبرش و اطاعت بدون چون‌وچرا بیش از تأثیرپذیری رهبر از خواسته‌های توده‌های مردم القاء می‌شود. 3) جامعه‌پذیری سیاسی تشیع به آموزش و انتقال فرهنگ سیاسی خود از راه اشارات نمادها حرکات، احساسات، متکی است. گریه ضجه و ناله و سینه‌زنی در سوگواری حسینی، پیروی و اطاعت از امامان جمعه و جماعت در حرکات این دو نماز، حرکات ورزشی توأم با شعر در زورخانه‌ها قرائت تلقین گور، گریز به صحرای کربلا، شعارهای تشیع جنازه اموات، القاء یا علی گفتن به کودک همه همراه با ایماء و اشاره می‌باشد.
فصول پایان‌نامه:
این تحقیق در دو بخش ارائه شده است:
بخش اول: «مقدمات و کلیات»
* فصل اول: طرح تحقیقاتی
* فصل دوم: تعاریف و کلیات
زمینه‌های پیدایش رهیافت فرهنگی و سیاسی
تعاریف فرهنگی و سیاسی
انواع فرهنگ سیاسی
جامعه‌پذیری سیاسی و تعاریف آن
درآمدی به فرهنگ سیاسی تشیع
جامعه‌پذیری سیاسی تشیع
بخش دوم: «گرایش‌ها و برداشت‌ها در فرهنگ سیاسی تشیع»
* فصل اول: بردار کنش‌های سیاسی شیعیان: آرمان‌گرایی تا واقع‌گرایی
* فصل دوم: گرایش‌های سیاسی در فرهنگ سیاسی تشیع: نخبه‌گرایی اقتداری تا نظارت گرایی مردمی
* فصل سوم: جامعه‌پذیری سیاسی تشیع
* فصل چهارم: استنتاجات.
