چکیده:

 سفیان بن مصعب عبدی کوفی از شعرای اهل‌بیت (ع) در قرن دوم هجری است که تاریخ دقیق ولادت و وفات وی مشخص نیست. وی از اصحاب امام صادق (ع) بشمار می‌رود که به حضور آن حضرت می‌رسید و قصائدش را قرائت می‌نمود و امام (ع) نیز افراد خانواده‌اش را فرامی‌خواند تا به اشعار وی از پشت پرده گوش دهند. همراهی عبدی با امام (ع) تنها در انس و الفت با آن حضرت یا رفت‌وآمد به نزد ایشان خلاصه نمی‌شد بلکه وی نزد امام (ع) از مقام و منزلتی برخوردار بود که ناشی از مودت و ایمان خالصانه وی نسبت به اهل‌بیت (ع) بود به‌طوری که امام (ع) در مورد او می‌فرمایند: ای شیعیان، شعر عبدی را به فرزندان خود تعلیم دهید چراکه وی در راه خداست در عین حال برخی از علماء مانند ابن شهرآشوب تصور می‌کنند که این روایت در مورد علی بن حماد عدوی یا عبدی است و این اشتباهی است که آن‌ها مرتکب شده‌اند چراکه علی بن حماد در قرن دوم زندگی می‌کرده‌اند. از سوی دیگر به نظر می‌رسد که وی خود را وقف اهل‌بیت (ع) نموده است چراکه تمامی اشعاری که از او به‌دست‌آمده در این راستاست. هنگامی‌که اشعارش را مورد مطالعه قرار می‌دهیم متوجه می‌شویم که وی آن‌ها را به مدح اهل‌بیت (ع) به‌طور عموم و امام علی (ع) به‌طور خصوص و نیز رثاء امام حسین (ع) و سیره حضرت فاطمه (س) اختصاص داده است. همچنین قدرت شعری وی تا حدی بود که به‌محض شنیدن روایتی در فضائل اهل‌بیت (ع) آن را به نظم درمی‌آورد و از این‌رو می‌بینیم که اقتباس در جای‌جای اشعارش به چشم می‌خورد به‌گونه‌ای که تعدادی از احادیث و آیات قرآنی را در قالب شعر درآورده است. نوشته‌ای که پیش روی خوانندگان گرامی است بررسی شرح‌حال شاعر و نقطه نظراتش در قبال اهل‌بیت (ع) می‌باشد و مشتمل بر مقدمه و دو باب و خاتمه است و باب اول به بحث پیرامون اوضاع سیاسی، اجتماعی و ادبی زمان شاعر می‌پردازد و باب دوم مشتمل بر زندگی شاعر و مدیحه‌های وی در مورد اهل‌بیت (ع) و نیز اشعاری که به آن‌ها دست یافتم، می‌باشد.

نوشتن دیدگاه