چکیده:

 علیرغم اهمیت فراوان حرم‌های مطهر ائمه اطهار (ع) در تفکر شیعی و کثرت زائران این حرم‌های شریف و هزینه‌های بسیاری که صرف طراحی این اماکن مقدس می‌گردد، متأسفانه معمولاً طراحی‌ها بدون در نظر گرفتن فضاهای واجد ارزش متناسب با اهمیت موضوع و نیازهای زوار و مجاوران است. فضای بین‌الحرمین فضای مابین حرم امام حسین (ع) و حرم حضرت عباس (ع) یکی از این فضاهای واجد ارزش است که علیرغم قدمت زیاد هم‌اکنون طراحی فضای بین‌الحرمین متناسب با اهمیت آن در ارتباط دو حرم شریف و افزایش زائران نمی‌باشد و لذا تهیه طرح و توسعه آن ضروری است. در جهت تدوین چارچوب طراحی فضای واجد ارزش بین‌الحرمین که بر منطقی قوی استوار باشد، می‌تواند بسیار سودمند واقع شود. چارچوب طراحی از یک طرف باید بر پایه شناخت و تحلیل بستر موجود شود و از طرف دیگر باید تجربیات نمونه‌های مشابه توسعه‌یافته در آن لحاظ شود؛ از نکات منفی آن‌ها پرهیز گردد و ویژگی‌های مثبت آن‌ها در طرح توسعه این حرم حفظ و تقویت شود. با این حساب توقع می‌رود طراحی این فضای شریف در سطحی بهتر و مطلوب‌تر از نمونه‌های مشابه رخ دهد. با تدوین این چارچوب‌ها هم می‌توان طرح‌های ارائه شده را سنجید و هم می‌توان در روند تکمیل طرح با وضوح و دقت بیشتر و به‌طور آگاهانه به شرایط مطلوب تقرب جست. این پایان‌نامه می‌کوشد تا با تدوین چارچوب طراحی فضای بین‌الحرمین در دو طبقه جوابگویی مراسم عزاداری و زیارتی شود.

نوشتن دیدگاه