چکیده:

با هجوم مغولان به ایران در سال 656 ه.ق و همچنین ساقط شدن خلافت عباسی که مهم‌ترین حامی مذهب تسنن به شمار می‌رفت، فضایی همراه با تسامح و تساهل به مذهب تشیع از سوی ایلخانان در جامعه ایران به‌واسطه علمای شیعی، مقرب به دولت ایلخانان، شکل گرفت. جامعه ایران که اکثریت آن را اهل تسنن شکل می‌داد، در این فضا با مذهب شیعه امامی، مباشرت بیشتری ازنظر علمی نیز پیدا کرد. در این تحقیق بر اساس روش تحقیق در تاریخ با رویکرد تبیینی به چگونگی حیات سیاسی اجتماعی شیعه امامی در دوره ایلخانان پرداخته‌شده است؛ که بر اساس این رویکرد، پراکندگی جغرافیایی تشیع امامی و علمای شیعی در ایران و مناسبات آن‌ها با ایلخانان مورد جستجو و کنکاش قرار گرفت و نشان داده شد که این دوره از حیات شیعه امامی، یکی از مقدمات به رسمیت شناختن این مذهب در دوره‌های بعدی در ایران گردید.

نوشتن دیدگاه