چکیده:

 یکی از ویژگی‌های دوران صفوی 907 _ 1135(هجری قمری)، تعمیم تشیع در ایران است که نهایتاً به وحدت مذهبی گرائید. برای تحقق این هدف، مدارس دینی به طرز بی‌سابقه‌ای فزونی یافت و علوم شرعی رواج پیدا کرد و گروه کثیری از عالمان شیعی‌مذهب از خارج به داخل ایران جذب شدند. در نتیجه طلاب و دانشجویان برای تحصیل علوم دینی به حوزه‌های درسی روی آوردند. مراد و منظور از تهیه و تدوین رساله حاضر، بررسی نظام طلبگی و تشکیلات آموزشی ایران عصر صفوی است که برای این تحقیق از 117 منبع استفاده گردید: منابع اصلی 62 مأخذ 8(نسخه خطی فارسی _31 جلد چاپی 15 _ رساله عربی و 8 کتاب به زبانهای اروپائی) و منابع فرعی 55 مأخذ 30(جلد فارسی 14 _ کتاب عربی و 11 فقره ترجمه و مقاله از کتاب‌های اروپائی.) این پایان‌نامه با مقدمه‌ای (پیرامون منابع و مأخذ) و یک درآمد (تحولات کلی اجتماعی _ سیاسی ایران عصر صفوی 27 صفحه) شروع می‌شود و در سه بخش و هر بخش در دو فصل 199(صفحه) پایان می‌یابد. بخش اول: جایگاه اجتماعی و سیاسی حوزه‌های علمیه عهد صفوی - فصل اول (تاریخچه فقه و فقهای شیعه از ابتدا تا پایان صفویه)، فصل دوم (مقامات و مراتب روحانیون صفوی)، بخش دوم: نظام و آئین تعلیم و تعلم حوزه‌های علمیه این دوره _ فصل اول (آموزشگاه‌ها و مدارس)، فصل دوم (دیدگاه‌های رایج درباره تعلیم و تربیت)، بخش سوم: هویت تاریخی دروس و علوم متداول حوزه‌های علمیه عهد صفوی، فصل اول (علوم نقلی و شرعی)، فصل دوم (علوم عقلی.) به‌ضمیمه یادداشت‌ها و فهرست منابع.

نوشتن دیدگاه