چکیده:

 برآمدن دولت آل بویه (320 _ 447 ه.ق/932 _ 1055 م) که در راستای استقلال طلبی عنصر ایرانی صورت گرفت و بنیان‌گذاران آن دولت با استفاده از ضعف خلافت عباسی توانستند تا مرکز خلافت عباسی غلبه نمایند، عامل مهمی در تاریخ سیاسی و به‌ویژه تاریخ مذهبی ایران به شمار می‌آید، بدان خاطر که حاکمیت یکصدو اند ساله دولتمردان شیعی مذهب بویهی بر قسمت اعظم ایران در قرن چهارم هجری قمری، مجال مساعد و فرصت مغتنمی برای شیعه امامیه بود که توانست تا حد امکان در صدد گسترش و توسعه عقاید خویش برآید. در حقیقت، شیعه توانست در بستری که در سایه حاکمیت آل بویه شیعی مذهب، به وجود آمده بود، به اجرای علنی مراسم و آئین‌های مذهبی خود همت گماشته، مراسمی چون عاشورا و عید غدیر را برگزار کند همچنین، بسط و توسعه فکری شیعه که به کمک کسانی چون شیخ مفید (413 م _ ه.ق) انجام شد، موجب گردید موقعیت شیعیان چه در ایران و چه در قلمرو حکومت آل بویه در عراق ارتقا یابد. در عصر آل بویه است که تشیع توفیق یافت، با پشتیبانی حاکمان بویه ای ضمن تاسیس دارالعلمای شیعی و حوزه‌های درسی مربوط و با تشویق شاعران و نویسندگان اهل بیت، شیعه را از حالت انزوا و پراکندگی، بیرون آورد.

کلیدواژه‌ها:آل بویه، جنبه اجتماعی، خلافت عباسی.

 فصول پایان‌نامه:

 این پایان نامه شامل سه بخش می‌باشد:
بخش اول: «شکل‌گیری دولت بویهی»
* فصل اول: ظهور دولت بویهی
* فصل دوم: زمینه‌های سقوط دولت آل بویه
* فصل سوم: مذهب آل بویه
بخش دوم: «تشیع، بویهیان و مناطق نفوذ تشیع»
* فصل اول: تشیع تا عصر آل بویه
* فصل دوم: مراکز تشیع در قلمرو حکومت آل بویه
بخش سوم: «تجلی مراسم، آئین‌ها و نمودهای تشیع در عصر آل بویه»
* فصل اول: تجلی مراسم و آئین‌های شیعه در عصر آل بویه
* فصل دوم: اقدامات آل بویه در اظهار حق علویان
* فصل سوم: تجلیل علماء، تقویت علوم شیعی و توسعه اجتماعی افکار شیعه.

نوشتن دیدگاه