چکیده:

 در این تحقیق سعی بر آن است که حوزه مفهومی عمل صالح در قرآن مشخص گردد و از حوزه‌های مشابه مانند عمل خیر، عمل حسن و … کاملاً متمایز شود. برای دست‌یابی به این مهم، از روش ایزتسو و روش علامه طباطبایی بهره گرفته شد. در فصل اول به حوزه مفهومی عمل صالح و تعیین مصادیق آن در قرآن و روایات پرداخته‌ایم و این نتیجه به دست آمد که عمل صالح در قرآن یک عمل کاملاً شرعی است که به‌وسیله ادیان به مردم معرفی شده است و هر دینی عمل صالح مخصوص به خود دارد و حوزه مفهومی عمل صالح از حوزه‌های مشابه خود محدودتر می‌باشد و حوزه‌های مشابه فراتر هستند که با مفهوم به دست آمده از قرآن هماهنگ است. در فصل دوم رابطه مفهومی ایمان و عمل صالح بررسی گردیده و این نتیجه به دست آمد که در صورتی که اعمال صالح را اعمال مطلقاً شرعی بدانیم، ارتباط مستقیمی بین ایمان و عمل صالح که در قرآن مطرح شده برقرار می‌گردد. همچنین بیان شد که ایمان و عمل صالح موجب تقویت یکدیگر می‌شوند. در این فصل به اعمال صالح غیر مؤمنان نیز اشاره کرده، بیان نمودیم که عمل صالح برخلاف عمل خیر اصلاً از غیر مؤمنان صادر نمی‌شود و باید این دو مسئله را از یکدیگر تفکیک نمود. بالاخره در فصل سوم و چهارم مروری بر آثار عمل صالح و مقتضیات و موانع آن در قرآن داشتیم.

مقالات مرتبط:

 بررسی حوزه معنایی عمل صالح در قرآن، حسین خوشدل مفرد، پژوهشنامه علوم و معارف قرآن کریم، پاییز 1388، شماره 4، (18 صفحه، از 43 تا 60)

نوشتن دیدگاه