چکیده:
از جمله رفتارهای غیرانسانی که غالباً در جهت اخذ اقرار و اطلاعات از متهم صورت می‌گیرد، شکنجه می‌باشد. جواز یا ممنوعیت شکنجه، همواره محل نزاع میان صاحب‌نظران بوده است. در حقوق اسلام، فقیهان در رابطه با شکنجه برای اخذ اقرار دو موضع اختیار کرده‌اند. گروهی نظر به امر قرآن کریم بر ممنوعیت آزار و اذیت، روایات وارده، اجماع و حکم عقل، هر گونه شکنجه را مطلقاً حرام می‌دانند و بر اقرارهای ناشی از آن قلم بطلان می‌کشند؛ در مقابل گروهی با استعانت از روایات و حکم عقل، درصدد توجیه شکنجه و صحت اقرار ناشی از آن در موارد خاص، برآمده‌اند. نگارنده پس از بررسی دو دیدگاه و تبیین نظرات فقیهان، دیدگاه ممنوعیت مطلق شکنجه را ترجیح داده است. این پژوهش با روشی توصیفی-تحلیلی با به‌کارگیری ابزار کتابخانهای و نرم‌افزارهای جامع فقهی صورت گرفته است.
