چکیده:

در سطح کشورهای مختلف، در مورد اقوال احوال شخصیه از دو قاعده پیروی می‌شود؛ بعضی از کشورها احوال شخصیه را تابع قانون دولت متبوع شخص می‌دانند و برخی دیگر از کشورها احوال شخصیه را تابع قانون اقامتگاه شخص می‌دانند. کشور ایران به موجب ماده‌های ششم و هفتم قانون مدنی، احوال شخصیه را تابع قانون ملی یا متبوع شخص می‌داند اما اعمال قانون ملی در ایران با استثنائاتی مواجه است. یکی از این استثنائات احوال شخصیه ایرانیان غیر شیعه می‌باشد. مطابق اصول 12 و 13 قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران ایرانیان غیر شیعه شامل اقلیت‌های مذهبی (اهل تسنن) و اقلیت‌های دینی (زرتشتیان، کلیمیان و مسیحیان) می‌شوند. ماده واحده اجازه رعایت احوال شخصیّه ایرانیان غیر شیعه مصوب دهم مرداد 1312، این اجازه را به ایرانیان غیر شیعه اعم از اهل سنت و اقلیت‌های دینی می‌دهد که در قواعد احوال شخصیه خود تابع عادات و قواعد مسلمه مذهب و آیین خود باشند البته تا جایی که این قواعد مخالف نظم عمومی و اخلاق حسنه نباشد. احوال شخصیه شامل نکاح، طلاق، ارث و وصیت است. موانع ارث ایرانیان غیرمسلمان (اقلیت‌های دینی به رسمیت شناخته شده ایران) در ایران موضوعی است که بدان آن‌گونه که باید به آن پرداخته نشده است و این تحقیق به بررسی موانع ارث در ادیان به رسمیت شناخته شده ایران (زرتشتی، کلیمی و مسیحی) می‌پردازد و آن را با موانع ارث در فقه امامیه مورد بررسی و مطابقت قرار می‌دهد تا بدین طریق برای محاکم کشور راهگشا بوده و مسائل حقوقی مطروحه در مورد احوال شخصیه اقلیت‌های دینی را مورد بررسی و پژوهش قرار دهد.

نوشتن دیدگاه