چکیده:

 موضوع تقیه در حدیث شیعه و به تبع آن در فقه، جایگاه والا و حساسی دارد. شناخت احادیث مشمول تقیه یا مجعول از جمله وظایف عالمان دینی و محدثان است لذا در این تحقیق با عنایت به این مقدمه می‌توان گفت که عنصر تقیه اصلی اسلامی و قرآنی است که همواره به‌عنوان یک ابزار و تاکتیک دفاعی در شرایط بحرانی و حساس مورد بهره‌برداری امامان معصوم (ع) قرار گرفته است و تأثیرات متفاوتی بر حدیث شیعه گذارده و در کنار دستیابی به بسیاری از اهداف و آرمان‌های اهل‌بیت و خنثی نمودن توطئه‌های دشمنان آثار منفی و ابهاماتی نیز بر نهضت فرهنگی و سیاسی ائمه (ع) وارد نموده است. در واقع بازشناسی و علل و نتایج صدور حدیث در شرایط تقیه از مهم‌ترین مسائل مورد توجه در این تحقیق می‌باشد. بحث از تقیه و بررسی تأثیر مثبت و منفی آن بر حدیث شیعه، خود ناشی از وجود تقیه در تاریخ سیاسی شیعه و زندگی شیعیان در شرایط خفقان می‌باشد و شیعیان به جهت حفظ موجودیت و مواریث علمی خود و پاسداری از کیان اسلام، در قرون متمادی از این اصل استفاده کرده‌اند.

نوشتن دیدگاه