چکیده:
«شاه- شكارچي» يكي از خصايص ايدئولوژيكي سلطنت هخامنشي است. شاه -شكارچي -راهبر، نخستين فرد در مبارزه و جنگ به حساب مي آمد و شكار و شكارگاه نيز عرصه ممتازي براي اثبات دلاوري شاه بزرگ بود و پارسياني كه مدعي شاهي بودند،از جمله كورش جوان (برادر اردشير دوم)،در ميان تمامي صفاتي كه ادعاهايشان را توجيه مي كرد،شايستگي شان در نبرد (مشق جنگ، كمانكشي، نيزه اندازي)،و نيز عشق به شكار قرار داشت و ستايش ها را پيوسته به سوي خود جلب مي كردند و بدين وسيله،قصد داشتند به داعيه سلطنت خود از حيث دارا بودن خصايص ايدئولوژيكي سلطنت هخامنشي مشروعيت بخشند.
در اين مقاله، كوشش بر آن است تا به جايگاه شكار از لحاظ ايدئولوژيك در نزد هخامنشيان پرداخته شود و جنبه هاي آن از نظر تعليم و تربيت و خصايص شاهي بررسي گردد.
کليدواژگان:
ایدئولوژی ، ورزش ، آموزش وپرورش ، جنگ ، شاه ، شكار ، هخامنشیان ، شكارچی ، مشروعیت سلطنتی.
