چکیده:
مالک اشتر نخعی و اشعث بن قیس دو شخصیت مؤثر در حوادث دوران خلافت علی (ع)بودند که در میان کوفیان ابهت زیادی داشتند؛ اما نفوذ آن دو همیشه یکسان نبود. جایگاه و نفوذ این دو سردار در حادثه مهم حکمیت به مقابله آن‌ها با یکدیگر منجر شد. مسئله اصلی در این پژوهش آن است که کاهش یا افزایش نفوذ مالک اشتر و اشعث در ماجرای حکمیت تحت تأثیر چه عواملی بوده است. بدین منظور این فرضیه به آزمون گذاشته‌شده است که «موقعیت و نفوذ دو سردار یمانی تابعی از وضعیت عمومی جامعه و جو حاکم بر نبرد صفین بوده است». همچنین یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که پیش از ماجرای حکمیت موقعیت مالک اشتر به شکل بارزی مؤثرتر بود. وی از طریق خطبه‌ها و رجزخوانی‌ها و همچنین عملکردش مجاهدین را برمی‌انگیخت؛ اما اشعث از اواسط نبرد صفین با بی‌میلی با سپاه علی (ع) همراهی می‌کرد. با وقوع جریان حکمیت موقعیت و جایگاه این دو سردار دگرگون شد و مالک منفعل و اشعث همه‌کاره این واقعه شد. افزایش نفوذ اشعث و هوا خواهان وی سبب بازگشت مالک اشتر و یارانش شد و حتی علی (ع) را تهدید به قتل کردند. آن‌ها در جریان حاکمیت در خصوص ذکر کردن یا نکردن اصطلاح «امیرالمؤمنین» برای علی (ع)، خوش‌بینی و بدبینی به‌کل عهدنامه و نیز درباره اطاعت از علی (ع) باهم اختلاف‌نظر اساسی داشتند. روش کار در این پژوهش توصیفی – تحلیلی است و داده‌های استنتاج شده از منابع متقدم تاریخی را تبیین می‌کند.

pdf دانلود مقاله تقابل رویکرد سیاسی مالک اشتر نخعی و اشعث

نوشتن دیدگاه